Европа в семье. Время перемен. Мария Чапская.
012 XI. Dzieciństwo i młode lata. XI.
Uczono nas od maleńkości katechizmu: sakramenty, grzechy głуwne
i cnoty kardynalne, uczynki miłosierdzia wedle ciała i duszy, dary Ducha
Świętego, no i oczywiście przykazania: dziesięć Boskich i pięć kościelnych.
Wszystko na pamięć. Wiedzieliśmy, że „Nie zabijaj!” to znaczy nie tylko
pozbawiać kogoś życia, ale też skrzywdzić bliźniego złym słowem, obmową.
„Nie kradnij” – zabierać albo chociażby niszczyć cudzą własność. Ale szуste
przykazanie: „Nie cudzołуż” – było zagadką, co znaczy „łożyć” i jeszcze:
„cudzo”?… Ciężki grzech śmiertelny – uczono nas – nawet w myśli
śmiertelny: wszelka cielesna nieczystość (?), myśli nieskromne (?). – Jakie to
myśli? To musi mieć jakiś związek – kombinowałam – z zakazem oglądania
nagości, a też z tak surowym zakazem trzymania rąk pod kołdrą… Grzech
śmiertelny, czyli w razie nagłej śmierci – wieczne potępienie.
Już dobrze po Pierwszej Komunii, odbytej w Zbylitowskiej Gуrze,
wpadłam w okropne skrupuły, a stan ten trwał chyba ze dwa lata, do moich
lat czternastu. Zaczęło się od osaczających mnie nagich postaci.
Nie był to żaden wybujały seksualizm, nawet podświadomy, ale skutek
zakazуw, niedorzecznych podejrzeń, ostrzeżeń. Zatrzymanie myśli na
„nieskromnym” obrazie – grzech śmiertelny, utrata łaski. Zakaz myślenia
o białym słoniu nasuwa nieodparcie wyobrażenie białego słonia. Do myśli „nieczystych” doszła jeszcze obsesja czynуw „nieskromnych”, już nie ręce
pod kołdrą, ale każde dotknięcie własnego lub cudzego ciała, nawet przez
ubranie, zdawało się grzechem. Latem, kiedy nasze nauczycielki wyjeżdżały
na swoje dwumiesięczne wakacje, w pogodne sobotnie wieczory
spacerowałyśmy z naszym księdzem po ogrodzie – to były upragnione
chwile. Po śmierci naszej matki czuł się chyba jakoś za nas odpowiedzialny,
bo ojciec coraz częściej bywał gościem w domu, więc księżulek, zostając
i bawiąc się z nami, jednak czuwał. „Ty się w księdzu egzaltujesz” –
zgromiła mnie siostra, o pięć lat ode mnie starsza (nie używało się słуw:
„kochać się” czy „podkochiwać” albo „kokietować”, bo to było
„ordynarne”); „to jest grzech – mуwiła – w tych warunkach nie możesz się u
niego spowiadać…” To odkrycie mnie sparaliżowało. Nadal towarzyszyłam
siostrom w ich wieczornych spacerach z księdzem, ale okrywałam się długą
peleryną, zapiętą pod szyję i lękałam się nawet spojrzeć w jego stronę.
Rodzeństwo śmiało się i bawiło, byli goście, majуwki, gry towarzyskie –
chodziłam jak dusza potępiona, trzęsąc głową, ażeby odegnać zdrożne myśli.
Do spowiedzi jeździłam do Mińska, ale nie chodziłam do komunii w obawie
przed świętokradztwem, myśli „nieczyste” osaczały mnie; w tłumie
kościelnym popełniałam czyny „cudzołożne”, dotykając się napierających na
mnie ciał. Zrozpaczona, obciążona nowymi grzechami, wracałam do domu.
Dla przebłagania Bożego miłosierdzia zaczęłam składać przerуżne śluby,
a to, że nie będę nigdy patrzyła do lustra, że się będę naumyślnie szpeciła, że
nie będę jadła tego lub owego; zaledwie jakieś wyrzeczenie przychodziło mi
na myśl, już ślub zdawał mi się spełniony i obowiązywał. Chodziłam,
doprawdy, jak straszydło na długich nogach, byle jak ubrana i uczesana, nie
pamiętałam już własnej twarzy i ciągle trzęsłam głową.
Wreszcie sam ojciec się zaniepokoił i ważył decyzję oddania mnie do
jakiegoś zakładu dla nerwowo chorych, poprosił jednak naszego księdza, aby mnie poprzednio wybadał. Właśnie przed nim wstydziłam się szalenie tych
moich „grzechуw” i z własnej woli nigdy bym ich nie wyznała, ale bardzo
poważnie wezwał mnie na „rozprawę”. Poszłam. Spytał mnie bez ogrуdek,
dlaczego chodzę jak pokraka. Wyznałam obowiązujące mnie śluby. „Nie
masz prawa składać ślubуw bez zezwolenia spowiednika. Zwalniam cię ze
wszystkich twoich ślubуw, są nieważne. A czemu głową trzęsiesz, do
komunii, słyszałem, nie przystępujesz?”
Нас учили по малейшему катехизису: таинствам, грехам голода.
и кардинальные добродетели, дела милосердия по телу и душе, дары Духа…
Святого и, конечно же, заповедей: десяти Божьих и пяти Церковных.
Все наизусть. Мы знали, что «Не убивай!» не только означало…
лишить кого-то жизни, но и навредить соседу плохим словом, отвлечь его.
«Не воровать». — забрать или, по крайней мере, уничтожить чужую собственность. Но шестой
Заповедь «Не совершать прелюбодеяния» была загадкой в том, что значит «положить», и все же:
«быть прелюбодейным»?….. Огромный смертный грех — нас учили — даже в мыслях…
роковой: всякая телесная нечистота (?), нескромные мысли (?). — Какие мысли?
Мысли? Это должно быть как-то связано с запретом на просмотр
…и с таким строгим запретом держаться за руки под одеялом… Грех
смертельным, или в случае внезапной смерти, вечным проклятием.
Это произошло после Первого Присоединения, которое прошло в Збылитовской Гуре,
Я впал в ужасные угрызения совести, и это заняло около двух лет для моего
четырнадцать лет. Все началось с того, что меня окружали голые фигуры.
Это был не буйный сексизм, даже не подсознание, а эффект…
запреты, нелепые подозрения, предупреждения. Останавливая мысли о
«нескромный» образ — смертный грех, потеря благодати. Запрет на мышление
о белом слоне дает неотразимое представление о белом слоне. На ум приходит
«нечистый» стал одержим «нескромными» поступками, а не руками.
под одеялом, но каждое прикосновение твоего или чьего-то тела, даже при помощи
одежда, это было похоже на грех. Летом, когда наши учителя уезжали
для твоего двухмесячного отпуска, в ясные субботние вечера.
мы гуляли по саду с нашим священником — они были в розыске.
Подожди-ка. После смерти нашей матери, я думаю, он чувствовал себя каким-то образом ответственным за нас,
потому что мой отец был все больше и больше посетителей в доме, так что лунный свет, останавливаясь
и играл с нами, но он смотрел. «Ты возвышаешь себя в священнике». –
моя сестра, на пять лет старше меня (слова не употреблялись:
«любовь», или «любовь», или «коктейль», потому что это было…
«Это грех, — сказала она, — ты не можешь быть в таких условиях».
чтобы признаться в нем…» Это открытие парализовало меня. Я продолжал сопровождать
к сестрам во время их вечерних прогулок со священником, но я уже давно прикрываюсь.
с накидкой, пристегнутой вокруг шеи, и я боялась даже смотреть в его сторону.
Братья и сестры смеялись и веселились, были гости, Maybes, партийные игры —
Я ходил, как проклятая душа, качая головой, чтобы отыграть свои мысли.
Я пошла на исповедь в Минск, но не пошла на причастие в страхе.
перед богохульством, «нечистые» мысли окружали меня; в толпе
Я совершал «прелюбодеяния» в церкви, касаясь
мои тела. Отчаявшись, обремененный новыми грехами, я возвращался домой.
Во искупление милости Божьей я начал давать ужасные клятвы,
и тот факт, что я никогда не буду смотреть в зеркало, что я случайно буду обезображен, что
Я не собираюсь есть это или это; просто какая-то жертва пришла ко мне.
Я имею в виду, что свадьба уже казалась выполненной и обязывающей. Я шла пешком,
действительно, как страшный на длинных ногах, как одетый и расчесанный, нет…
Я вспомнил свое собственное лицо и продолжал качать головой.
В конце концов, мой отец сам волновался и взвешивал решение отказаться от меня.
в каком-то нервном учреждении, но он попросил нашего священника
Он осматривал меня раньше. Как раз перед ним мне было безумно стыдно за то.
мои «грехи», и я бы никогда не исповедал их по своей воле, но очень сильно…
он серьезно вызвал меня на «суд». Я пошла. Он спросил меня без всякой суеты,
почему я хожу как бомж. Я признался в своей клятве. «Нет.
вы имеете право жениться без разрешения исповедницы. Я освобождаю тебя от
все твои свадьбы недействительны. И почему ты качаешь головой, чтобы
причастия, я слышу, не так ли?»
Powoli wszystko ze mnie wyciągnął; umęczona, wyznałam moje
„śmiertelne” grzechy nieczystości, myśl skażoną, obsesję nagości… Nie
roześmiał się, kochany, chociaż był z natury kpiarz i wesołek, ale nie
w sprawach sumienia. Bardzo poważnie oświadczył, marszcząc swoje niskie
czoło, że to moja bujna imaginacja, a nie żadne grzechy, i że w ogуle
rozgrzesza mnie ze wszystkich tych moich „przestępstw” przeszłych,
teraźniejszych i… przyszłych! Przeżegnał mnie i sakramentalnie rozgrzeszył.
Miałam przestać się dziwaczyć, „bo to wszystko funta kłakуw niewarte…”.
To moje wyzwolenie – pamiętam – odbyło się na balkonie środkowego
pokoju, wуwczas pokoju Babuśki, o letnim zmierzchu, z widokiem na staw
zarosły rzęsą i ciemniejące u stуp potrуjnego tarasu olchy. Spojrzałam na
siebie w lustrze, po miesiącach, jak na kogoś obcego. Odeszły mnie
wszystkie moje zmory jak ręką ujął. Byłam więc rozgrzeszona i to w ogуle
nie były nawet grzechy!… Odetchnęłam, zaczęłam myśleć, patrzeć na świat
nowymi oczami i wtedy postanowiłam się uczyć.
W rozwoju psychicznym każdego dziecka ważny jest proces poznania
tajemnicy życia, uświadomienia seksualnego. Proces ten był u mnie długi
i bolesny.
Z polecenia, zapewne, matki naszej ani w domu, ani w całym dworze nie
miało być żadnej suczki, w obawie „lekcji poglądowej”. Stanowienie klaczy
musiało się odbywać o tak rannym świcie, żeby nigdy nie było przez nikogo z nas dostrzeżone, zresztą do stajni chodzić nam nie było wolno. Ale ze
ścieżki za ogrodową kapliczką św. Jana Nepomucena, z drewnianą figurą,
deszczem i śniegiem spłukaną, widziałyśmy w południe, jak stado naszych
pięknych krуw holenderskich schodziło gościńcem do wodopoju. Stadnik
bywał zły, niekiedy odrуżniany deseczką przywiązaną do rogуw,
zaciemniającą mu oczy, a niekiedy bez niej; żeby go odrуżnić, a musiałam
być jeszcze mała, bo pod opieką Babuśki, schylałam się do ziemi. „Jak go
poznajesz?” – pytała Babuśka. – „Ma pędzel na brzuchu!” – oświadczyłam,
dumna ze swego odkrycia. Zostałam zgromiona za… ciekawość, może już
odtąd uznano mnie za dziecko o niebezpiecznych skłonnościach. Przewijanie
młodszego ode mnie brata odbywało się za parawanem i nie wolno mi tam
było zaglądać; kiedy przypadkiem dojrzałam raz jego ciałko z pieluszek
wywinięte – to była rewelacja, ponieważ dotychczas pamiętam moje
zdziwienie! Następne uświadomienie spotkało mnie dopiero w Kościelcu u
Ponińskich. Miałam lat dziesięć. Ciocia Zosia Ponińska, osoba o wspaniałej
żywotności, matka ośmiorga dzieci, poczuwała się też do jakiejś nad nami
opieki, co wymagało udzielenia nam pierwszych wyjaśnień. Wezwała więc
Karlę i mnie do swego saloniku i podjęła perorę o Adamie i Ewie, zwłaszcza
o Ewie, za ktуrej grzech pierworodny my, kobiety, musimy cierpieć.
Powtarzała z patosem, a miała głos donośny: „To wszystko przez Ewę,
wszystko przez tę Ewę!”. Wyszłyśmy, nic nie rozumiejąc, o co chodziło i co
takiego czeka nas, nieszczęśliwe kobiety, obciążone winą Ewy. Zresztą
szybko o tym zapomniałyśmy, bo w Kościelcu było bardzo wesoło.
Uświadomienie drugiego stopnia przyszło z ust siostry. W ciągu zimy, po
jej ślubie, odwiedziłyśmy po raz pierwszy Mierzуw koło Orszy, w guberni
mohylewskiej, przytulny, ciepły dom, z pysznym, pełnym kwiatуw ogrodem
zimowym, przylegającym do dużego salonu. Poza zasłoną wysokich
świerkуw, ktуre chroniły dwуr od wichrуw, poza stawem, przez Leona rozszerzonym w jezioro, z ozdobną w środku wyspą, poza parkiem, też przez
niego powiększonym i obsadzonym gatunkowymi drzewami, przylegała do
sąsiedniego wzgуrza szara wieś białoruska o ślepych okienkach, dachach
słomianych i z cerkiewką z zieloną kopułką – dwa światy, oddzielone
jeziorem tylko, obce sobie, nieznane. Poldzia nic nam, dzieciom jeszcze,
o sobie powiedzieć nie mogła, ale cieszyła się nami, byłyśmy dla niej
domem, domem rodzinnym, utraconym od wyjścia za mąż. Szwagier był dla
nas serdeczny i bardzo gościnny, niczego nam nie żałował, a Poldzia modliła
się wtedy, żeby mуc pokochać męża.
Он медленно вытащил из меня все; усталый, я признался, что мой
«смертельные» грехи нечистоты, зараженная мысль, одержимость наготой… Не
он смеялся, дорогая, хотя по натуре он был насмешником и шутником, но не
в вопросах совести. Он объявил очень серьезно, морщинив свой низкий
что это мое пышное воображение, а не грехи, и что в целом.
он освобождает меня от всех моих прошлых «преступлений».
а теперь… …будущее! Он докучал мне и согрешил в таинстве.
Я должен был перестать сходить с ума, «потому что это все фунт громко и ясно…»
Это было мое освобождение — я помню — на центральном балконе.
комнаты, в непосредственной близости от бабушкиной комнаты, в летние сумерки, с видом на пруд.
заросшей ресницей и затемненной на ольховой террасе. я смотрел на
себя в зеркало, месяцы спустя, для незнакомца. Я ушла.
все мои кошмары, когда он брал его за руку. Так что я был отпущен, и я был в общем.
не было даже грехов!…. Я дышала, я начала думать, глядя на мир.
с новыми глазами, а потом я решил учиться.
В умственном развитии каждого ребенка, процесс познания
тайна жизни, сексуальное сознание. Процесс был долгим со мной.
и больно.
По приказу нашей матери, наверное, ни в доме, ни во всем поместье.
не должно было быть никакой стервы, из страха перед «обзорным уроком». Сделать кобылу
это должно было произойти на рассвете настолько раненым, что это никогда ни через кого не проходило.
мы заметили, что нам все равно не разрешили пойти в конюшню. Но с
Дорожки за садовой часовней святого Иоанна Непомуцкого, с деревянной фигурой,
с дождем и смытым снегом, мы увидели в полдень, как стадо наших
прекрасной голландской крови спускалась к водопою. Стадник
он иногда злился, иногда раздевался с доской, привязанной к рогам,
почернели его глаза, а иногда и без него; чтобы вытащить его, мне пришлось
чтобы быть еще маленькой, потому что под присмотром бабушки, я наклонялась к земле. «Как и он.
узнаешь?» — спросил бабушку. — «У нее щетка на животе!» — Я сказал,
гордится своим открытием. Меня упрекнули в том, что… любопытство, может быть уже
так как меня считали ребенком с опасными наклонностями. Прокрутка
мой младший брат был за ширмой, и мне туда нельзя.
было заглянуть внутрь; когда я случайно повзрослел, когда его тело из подгузников
свернутый — это было откровение, потому что до сих пор я помню мою
удивление! Следующее осознание, с которым я столкнулся, было в Церкви.
Понинский. Мне было 10 лет. Тетя Зося Понинска, человек с чудесным…
жизненной силы, мать восьми детей, она также чувствовала себя какой-то
что потребовало первого объяснения. Поэтому она позвонила
Мы с Карлой пошли в ее комнату отдыха и взяли перору об Адаме и Еве, особенно…
о Еве, за чей первородный грех мы, женщины, должны страдать.
Она повторяла с пафосом, и у нее был громкий голос: «Это все из-за Евы,
все из-за этой Евы!» Мы ушли, не понимая, что происходило и что
это то, что ждет нас, несчастных женщин, обвиненных в Еве. В любом случае,
Мы быстро забыли об этом, потому что в Кошельцах было очень смешно.
Сознание второй степени пришло из уст сестры. В течение зимы, после
на ее свадьбе, мы впервые посетили Мерзув под Оршей, в провинции.
Могилев, уютный, теплый дом, с восхитительным садом, полным цветов.
зимой, рядом с большой гостиной. За высоким занавесом
ели, которые защищали двух от ветров, за пределами пруда, от Леона.
вытянутый в озеро, с декоративным островком посередине, за пределами парка, также посредством
он был увеличен и засажен породами деревьев, примыкающими к
соседняя серая белорусская деревня на холме с глухими окнами, крышами
с соломой и церковью с зелёным куполом — два мира, разделенных
только озеро, инопланетянин, неизвестный. Мы в порядке, дети в порядке,
она не могла сказать о себе, но она была счастлива за нас, мы были за нее.
дом, семейный дом, потерянный после свадьбы. Мой шурин был за
теплый и очень гостеприимный, он ни о чем не жалел, и Полдзия молилась…
…тогда ты должна заняться любовью со своим мужем.
Wczesną wiosną 1906 roku była w Przyłukach, Leon kandydował do
drugiej Dumy państwowej i został wybrany z okręgu mińskiego; Poldzia była
przy nadziei.
Leżąc na kanapce w kwiatki, w najpiękniejszym pokoju gościnnym, tym
babcinym, powiedziała nam, że dziecka nie przynosi bocian, ale matka nosi
je pod sercem. To mi się podobało, że „pod sercem”, ale jak się rodzi? –
spytałam zaraz, jak wychodzi na świat? Tego siostra nie chciała mi
powiedzieć, wyminęła pytanie, może sama nie bardzo wiedziała, co ją czeka,
a pytać nie chciała. W Kazimierzy Wielkiej w końcu maja urodziła się
przedwcześnie, bo w siуdmym miesiącu, cуreczka, bardzo mizerna, na
pamiątkę naszej matki jej imieniem ochrzczona.
Przez dalsze lata nosiłam w sobie niewiadomą: jak dziecko, noszone „pod
sercem”, wydostaje się na świat? Wiedziałam, że nikt nie zechce mi tego
wyjaśnić, może jeszcze wyśmieje, a niepewność nękała, musiałam się
dowiedzieć!
Przy naszym kościele w Wołczkiewiczach założyliśmy małą bibliotekę-
wypożyczalnię. Nie pamiętam, kto zainicjował ani kto zdecydował o jej
składzie, bo było tam wszystkiego po trosze w wydaniach przeznaczonych
dla ludu, czytelnicy byli nieliczni, przeważnie kobiety; rozdając te broszurki i zapisując, zauważyłam jedną w szarej okładce, pt. Poradnik dla kobiet.
Polowałam na tę książeczkę tygodniami, może nawet dłużej, aż trafiła się
wreszcie okazja, że mogłam ją zagarnąć niepostrzeżenie i wsunąć pod
umyślnie rozprutą na ten cel podszewkę płaszcza. Ale trzeba było jeszcze
chytrości, aby zdobycz spod podszewki wydobyć i umieścić w innej
kryjуwce, gdzie bym mogła, niezauważona, rzecz przeczytać. Takim od
śmierci matki zacisznym pokojem był jej opustoszały salonik. Korzystając
z każdej wolnej i samotnej chwili, wertowałam broszurkę, zatajoną w innej,
grubszej książce. Ciężkie to było doznanie, zrazu nie do przyjęcia. „Matka
nosi dziecko pod sercem” – nieprawda! A rodzi się w bуlach, we krwi i
w kale, brutalnie, ohydnie i jeszcze łożysko, pępowina, rozdarte łono,
zszywanie… Odczytywałam wielokrotnie, w nadziei, że może się mylę? –
może nie rozumiem terminуw lekarskich? Nie myliłam się. Tak było.
I to, co dla dziecka wychowanego na wsi, na podwуrzu pośrуd zwierząt
domowych, jest zjawiskiem naturalnym, jak wszystkie funkcje fizjologiczne,
nie poetycznym („Ewa w raju”, „nosi pod sercem”), ale normalnym, stało się
poniżającą mnie rewelacją, zdobytą ponadto bez wiedzy i woli starszych
i wychowawcуw. Ostatni stopień uświadomienia zdobyłam, mając już chyba
szesnaście lat, i był nie mniejszym, a może nawet większym wstrząsem, bo
dowiedziałam się, czym jest akt spełnionej miłości, miłości, o ktуrej już
marzyłam i ktуrą już znałam z pieśni i powieści. Kilku pytaniami, udając, że
wiem wszystko, zdobyłam potrzebne mi wyjaśnienie od jednej z naszych
przyjaciуłek. A działo się to w czasie dorocznego mińskiego Bazaru
Dobroczynności, w sali teatru miejskiego, wielkiej uciechy naszego
dzieciństwa, jedynej w roku towarzyskiej zabawy, trwającej cały tydzień. Ileż
było wzruszeń z loterii fantowej, ile z rozmaitości kioskуw i atrakcji i z tego,
że można było się wmieszać w ten tłum strojny, rozbawiony i krążyć przy
dźwiękach orkiestry, z kilkudziesięciu kopiejkami w portmonetce na drobne sprawunki i bilet loteryjny. Z lуż wychylały się piękne panie,
wydekoltowane, wabiące znajomych; częstowały szampanem, ciastkami,
kawą, panowie pili, rozmawiali i kładli swoje złote pięcio- czy
dziesięciorublуwki na tace. Ojciec nasz był prezesem Towarzystwa
Dobroczynności. Mama miała dawniej też swoją lożę i sprzedawała małe
ręczne robуtki na ten dobroczynny cel przygotowane. Ale ciążył jej ten
tydzień Bazaru, tydzień spędzony w Mińsku, wśrуd spraw i ludzi, ktуrych się
tak dla męża lękała. Bywały też żywe obrazy i tego roku, roku mego
uświadomienia, występowała śliczna, młoda pani Brzozowska, w niebieskiej
sukni z trenem, brunetka w czarnym kapeluszu z białymi strusimi piуrami.
Więc i ta urocza osoba, myślałam, patrząc na nią w skrajnym przygnębieniu,
i ona także… I nic nie mogło mnie tego dnia otwarcia Bazaru ani pocieszyć,
ani rozerwać.
Ранней весной 1906 года она была в Пшилуках, Леон бегал за
второй Государственной Думы и был избран от Минского уезда; Полдзия была
с надеждой.
Лежащий на бутерброде с цветами, в самой красивой комнате для гостей, этот
Бабушка, она сказала нам, что ребёнок не приносит аистов, но мать носит
…под сердцем. Мне нравилось это «под сердцем», но как оно рождается? –
Я сразу спросил, как он родился? Это то, чего моя сестра не хотела от меня.
скажем, она пропустила вопрос, может быть, она не знала, что впереди,
и она не спрашивала. В Казимиере Вельке в конце мая родилась она.
преждевременно, потому что на седьмом месяце моя дочь, очень несчастная.
на память о нашей матери, крещённой своим именем.
За эти годы я носила с собой неизвестное: как ребёнок, ношенное «под
«Сердце», выходит? Я знал, что никто не захочет, чтобы я это сделал.
чтобы объяснить, может быть, он все еще будет насмехаться над этим, и неопределенность доставляла беспокойство, мне пришлось
выяснить!
В нашем костеле в Волчевичах мы основали небольшую библиотеку.
арендную плату. Я не помню, кто его инициировал или кто решил.
состав, потому что в редакциях было немного всего.
для людей, читателей было мало, в основном женщин; раздача этих брошюр
и записывая его, я заметил в серой обложке «Обложки мира». Руководство для женщин.
Я охотился за этой книгой неделями, может даже дольше, пока она не вышла.
наконец-то, возможность для меня схватить его незамеченным и подсунуть его под
подкладка пальто была намеренно разорвана для этой цели. Но тебе все равно пришлось
хитрость вытащить добычу из подкладки и положить ее в другую.
укрытие, где я мог бы, незаметно, читать вещи. Вот так вот от
о смерти ее матери, тихая комната была ее пустынной гостиной. Используя
от каждого свободного и одинокого момента, я пролистывал брошюру, спрятанную в другой,
толстая книга. Это был трудный опыт, поначалу неприемлемый. «Мама
носит ребенка под сердцем» — неправда! И он родился в белом, в крови и
в кале, жестоко, отвратительно и все же плацента, пуповина, разорванная матка,
сшивание… Я читал его много раз, надеясь, что, может быть, я ошибаюсь? –
может, я не понимаю медицинских терминов? Я не ошибся. Я был.
А что для ребенка, воспитанного в деревне, на подводной лодке с животными…
дома, является естественным явлением, как и все физиологические функции,
не поэтическая («Ева в раю», «носится под сердцем»), но нормальная, она стала
откровение, унизившее меня, полученное более того без ведома и воли старейшин.
и учителя. Последняя степень осведомленности, которую я получил, вероятно, уже имела
шестнадцать лет, и он был не меньше, а может и больше, шокирован, потому что
Я узнал, что такое акт насыщенной любви, акт любви, в котором уже
Я мечтал и уже знаю по песням и романам. Несколько вопросов, притворяясь, что
Я знаю все, я получил объяснение, которое мне нужно, от одного из наших
друзья. И это случилось во время ежегодного Минского базара.
Милосердие, в городском театральном зале, великая радость нашего
детство, единственная социальная игра года, продолжающаяся целую неделю. Сколько
Были эмоции от фантазийной лотереи, сколько их было от разнообразных киосков и аттракционов и от этого,
что ты можешь смешаться с этой толпой разодетых, развлекающихся и кружащих вокруг.
звуки оркестра, с десятками копий в сумочке для маленьких
поручения и лотерейный билет. Прекрасные дамы вылезали из гостиной,
де-цветные, соблазнительные друзья; подавали шампанское и пирожные,
кофе, джентльмены выпили, поговорили и положили свои золотые пять или
десять или около того на подносах. Наш отец был президентом Общества
Благотворительность. Раньше у мамы была своя коробка и она продавала маленькие
для этой благотворительной акции подготовлены роботы ручной работы. Но она была беременна этим
Неделя базара, неделя, проведенная в Минске, среди всего прочего, и людей, которые…
поэтому она боялась за своего мужа. Были также яркие образы, и в этом году, в моем году…
сознания, была прекрасная, молодая госпожа Бжозовска, в синем…
платье с поездом, брюнетка в черной шляпе с белыми страусиными перьями.
Так что и этот милый человек, я подумал, глядя на нее в экстремальной депрессии,
и она тоже… И ничто не могло утешить меня в тот день открытия базара,
и не разорвать его на части.
W dzisiejszych czasach uświadomienia seksualnego podjęły się szkoły
programowo i fachowo, już nawet w niższych klasach. Może to lepiej aniżeli
błądzenie w nieświadomości i trwodze, ktуre było moim, i tylu innych
dziewcząt mojego jeszcze pokolenia, udziałem?
Ale danie dziecku technicznych wyjaśnień o procesie życia i płodności
nie wystarcza.
Wszystko w tej dziedzinie jest indywidualne.
Bywają też dzieci pozbawione ciekawości w tej materii, kierowane
instynktem, wolne od urazуw aż do uświadomień dojrzałości.
В настоящее время сексуальная осведомленность занята школами.
с точки зрения программы и опыта, даже в низших классах. Может быть, это лучше, чем
блуждание в бессознательном состоянии и страх, который был моим, и многие другие…
девочек моего поколения, которых еще предстоит увидеть?
Но дать ребенку техническое объяснение процесса жизни и фертильности.
этого недостаточно.
Все в этой области индивидуально.
Есть также дети без любопытства в этом вопросе, ведомые…
инстинкт, свободный от травмы до зрелости.