12 Rozbrojenie Korpusu Разоружение корпуса

Rozwiązując Korpus Dowbora, Niemcy zagarnęli ogromne składy
zgromadzone w twierdzy bobrujskiej, zapasy amunicji, broni, odzieży,
żywności i to, o co im szczegуlnie chodziło – około trzydziestu tysięcy koni,
w ich liczbie te najlepsze wtedy w Europie, ze stadniny antonińskiej,
sławuckiej, a także tyle najpiękniejszych prywatnych wierzchowcуw.
Generał Dowbуr przyjął ostatnią rewię, a trębacze po raz ostatni odegrali:
Jeszcze Polska nie zginęła.
Prуba zamachu w celu poderwania niektуrych oddziałуw do walki
(chwilowe aresztowanie generała oraz niemieckiego komendanta przez
zbuntowanych oficerуw) spaliła na panewce. Zbrojny opуr wobec siły
niemieckiej mуgłby się stać jedynie manifestacją lub dalszym przelewem
krwi na marne. Dowbуr-Muśnicki kierował się zimnym rachunkiem
sztabowca.
Korpus złożył broń i oddał Niemcom cały swуj materiał wojenny.
Czym były dla polsko-białoruskiej ludności naszego kraju rozbrojenie
Pierwszego Korpusu Dowbora i niepewność dalszych losуw, między dwoma frontami, jaka była nadzieja na wskrzeszenie Polski, jakie oczekiwanie
polskich sił zbrojnych w 1919 roku – dowiadujemy się od świadka tych
wydarzeń, żołnierza i syna tej ziemi, Floriana Czarnyszewicza, z jego pięknej
książki zatytułowanej Nadberezyńcy, książki powstałej z wielkiej tęsknoty za
krajem ojczystym, a pisanej w chwilach wolnych od ciężkiej pracy
w rzeźniach argentyńskich.
Całą nadzieję na zachowanie swoich strzech i swoich kościołуw, całą
wiarę w przyszły, sprawiedliwy ustrуj społeczny pokładali ci prości ludzie
w odradzającej się Rzeczypospolitej.
Czarnyszewicz opisuje w tej powieści wystąpienie delegacji szlachty
zaściankowej zza Berezyny, w ktуrym sam autor najprawdopodobniej brał
udział, delegacji do generała Konarzewskiego, dowуdcy frontu wschodniego
w 1919 roku. Sztab generała mieścił się w Bobrujsku, jak poprzedniego roku
sztab generała Dowbora. Delegaci przez usta najstarszego i najbardziej
zasłużonego spośrуd nich prosili generała w prostocie swej, by raczył
przyłączyć ich ziemie do Polski aż po Dniepr, „bo to przecie – podkreślali –
ziemie polskie…”. Prуżno generał tłumaczył nadberezyńcom, że sprawa
granic Polski nie od niego zależy, że Kraj jest jeszcze zagrożony ze
wszystkich stron i że ludzie rуwnież zza Dniepru o przyłączenie do Polski
proszą…
„Ludzie zza Dniepru? – zdziwił się delegat – rуwnież proszą się?… A jest
chociaż nadzieja, Panie Generale, że doczekamy się?”
Nie doczekali się. Traktat ryski, dwa lata pуźniej, odciął ich ostatecznie
od Polski, skazując wielotysięczną polską i katolicką ludność wschodniej
Białorusi na grozę bolszewickiego terroru, aresztуw, śledztw, egzekucji,
zsyłek, katorgi.
W wyniku szeregu oficerskich narad w 1. Pułku Krechowieckim, wiosną
tegoż 1918 roku postanowiono, że część oficerуw i ułanуw pozostanie na Wschodzie, aby tam utrzymać czynne pogotowie walki z Niemcami.
Pozostali wrуcili do kraju, tworząc tajną organizację systemem piątkowym.
Demobilizacja miała więc być tylko pozorna, a najlepsze siły bojowe, siły
polskiego oporu, obustronnie zagrożone, miały zejść pod ziemię.
Na czele tego tajnego ruchu stanął rotmistrz Bronisław Romer. Miał
przeprowadzić oddział ułanуw w rozproszeniu do bazy sił koalicyjnych
w Murmańsku i nie dopuścić do przerwania ciągłości istnienia Pułku.
Liczni oficerowie i około dwustu podoficerуw i ułanуw mieli się
gromadzić po dworach w okolicach Dyneburga i Kijowa. W Dyneburgu
akcją miał kierować Romer. Inflanty były jego krajem rodzinnym. W Kijowie
– Zygmunt Podhorski, rodem z Ukrainy.
Kiedy więc tamtego jesiennego wieczoru w Dukorze Bronek i Zaza, bo
tak ich wszyscy nazywaliśmy, radzili przy blasku świec, rozważali zapewne
zagrożenie Pułku, sposoby jego utrzymania, oraz własną za уw 1. Pułk
Ułanуw Krechowieckich odpowiedzialność.
Od chwili rozbrojenia Korpusu kilka miesięcy jedynie dzieliło
Bronisława Romera od kuli czekisty. Podhorskiemu pozostawały długie lata
służby, stopień generalski, druga wojna, nowa klęska i gorzki los emigranta
w Londynie.
[250] Wędrуwka wesołego pielgrzyma
[251] falanster – w systemie socjalizmu utopijnego Fouriera: osiedle, budynek
zamieszkany przez wspуlnotę-falangę
[252] (niem.) dowуd osobisty
[253] (fr.) do woli
[254] glon – region. duża kromka, pajda
[255] wermiszel – cienki makaron [256] Ewangelia św. Łukasza 12, 49
[257] (cerk.) Panie, zmiłuj się
[258] W pracy zbiorowej pt. Polska w pamiętnikach wielkiej wojny wydanej przez
Michała Sokolnickiego w 1925 roku, Sokolnicki twierdzi w przypisie, że rodzina carska na
Syberii była finansowana, między innymi, przez Karola Jaroszyńskiego za pośrednictwem
byłej damy dworu carowej – Wyrubowej.
[259] (ros.) rzucaj bombę
[260] (ros.) pozwуlcie się ubrać

Когда Дауборский корпус был расформирован, немцы захватили огромные склады…
Собранные в Бобруйской крепости запасы боеприпасов, оружия, одежды,
еды и того, что они хотели в частности — около тридцати тысяч лошадей,
в их количестве, лучшем в Европе на тот момент, от антонского жеребца,
Самые красивые частные альпинисты.
Генерал Даубур сделал последний ход, а трубачи играли в последний раз:
Польша еще не умерла.
Покушение на убийство, чтобы забрать несколько солдат в бой.
(временный арест генерала и немецкого командира путем
мятежных офицеров) сгорели дотла. Вооруженное сопротивление силе
немец мог стать только демонстрацией или дальнейшей передачей
кровь зря. Даубур-Мушницкий следил за холодным законопроектом.
штабной офицер.
Корпус сложил оружие и отдал все боевые материалы немцам.
Каким было разоружение польско-белорусского народа нашей страны…
Первого Дауборского корпуса и неопределенности дальнейшей судьбы, между двумя
линии фронта, какова была надежда на воскресение Польши, каковы были ожидания…
польских вооруженных сил в 1919 году — мы узнаем от очевидца этих
событий, солдата и сына этой земли, Флориана Чернышевича, его прекрасной
книга под названием «Надбережинцы», книга, созданная из большой тоски по
на родине, и написанное в мгновениях, свободных от тяжелого труда.
на аргентинских скотобойнях.
Вся надежда на сохранение их соломенных крыш и их церквей…
вера в будущее, справедливая социальная система была заложена этими простыми людьми.
в возрожденной Республике.
Чарнышевич описывает речь делегации дворянства в этом романе.
стены за Березиной, в которой сам автор, скорее всего, взял
участие, делегация генералу Конаржевскому, командующему Восточным фронтом.
в 1919 году. Штаб генерала, как и в прошлом году, находился в Бобруйске.
Штаб генерала Даубора. Делегаты через уста старейших и самых старых.
они попросили генерала, в своей простоте, быть простым человеком.
присоединить свои земли к Польше до самого Днепра, «потому что это, подчеркнули они…
«Польские земли… Генерал объяснял Вейдерам, что дело
Границы Польши не зависят от того, что страна все еще находится под угрозой со стороны
и что люди из-за Днепра также присоединяются к Польше.
…они просят…
«Люди из-за Днепра»? — делегат был удивлён — они также спрашивают… И есть
«По крайней мере, надеюсь, сэр генерал, что мы доживем до этого?»
Они не будут. Рижский договор, два года спустя, окончательно их отрезал.
из Польши, осуждая многие тысячи польских и католических востоковедов.
Беларусь к ужасу большевистского террора, арестов, расследований, казней,
бланки, чипсы.
В результате ряда офицерских собраний в 1-ом Креховицком полку, весной
В том же 1918 году было принято решение о том, что некоторые офицеры и фургоны останутся в
на восток, чтобы держать там скорую для борьбы с немцами.
Остальные вернулись в страну, создав по пятничной системе секретную организацию.
Так что демобилизация должна была быть всего лишь притворством, а лучшие боевые силы, силы
польского сопротивления, взаимно угрожающего, должны были уйти в подполье.
Это секретное движение возглавлял мастер роторов Бронислав Ромер. У него был .
провести рассредоточенный отряд к базе коалиционных сил.
в Мурманске и не допустить прерывания непрерывности полка.
Многочисленные офицеры и около двухсот унтер-офицеров и ухланов должны были быть
собраться вокруг усадьбы в окрестностях Дайнебурга и Киева. В Дайнебурге
акция должна была проходить под руководством Ромера. Инфлантия была его родной страной. В Киеве
— Зигмунт Подгорский, уроженец Украины.
Так когда, тем осенним вечером в Дукоре Бронеке и Зазе, потому что…
Так мы все их называли, советовали им при свечах, они, наверное, считали.
угроза полку, способам его поддержания, и вашим собственным для 1-го полка.
За это отвечают Креховецкие Улан.
С того момента, как Корпус был разоружен, до него оставалось всего несколько месяцев.
Бронислав Ромер с шара шара. Подгорский остался с долгими годами
служба, генеральный чин, вторая война, новое поражение и горькая судьба эмигранта
в Лондоне.
[250] Радостное паломническое путешествие
[251] фаланстер — в системе утопического социализма Фурье: жилой массив, здание
населённый фалангой
[252] (по-немецки) личные доказательства.
[253] (фр.) по желанию
[254] водоросли — регион. большой кусок, кучка
[255] Вермишель — тонкая лапша.
[256] Лука 12:49
[257] (Серк.) Господи, смилуйся.
[258] В коллективном труде под названием «Польша в дневниках Великой Отечественной войны», опубликованном
Михал Сокольницкий в 1925 г., Сокольницкий в сноске утверждает, что царская семья на
Сибирь финансировалась, в частности, Каролем Ярошинским через посредство
бывшая дама царского двора, Вырубова.
[259] (роз.) бросьте бомбу.
[260] (роз.) Давайте оденемся.