01 Dekalog i Tołstoj Декалог и Толстой

W samym początku 1918 roku zajechała przed ganek naszego domu
chłopska fura i wysiedli z niej nasz brat Jуzef i jego dwaj koledzy, Antoni
i Edward Marylscy, w mundurowych płaszczach, ale bez oznak wojskowych.
Co się stało?
Pierwsze starcie z bolszewikami i brutalne poskramianie wrogiej wojsku
polskiemu ludności białoruskiej uświadomiły naszemu bratu, że ani zabijać,
ani „pacyfikować” ludności miejscowej nie będzie, nie zdoła. Wystąpi
z wojska – może rozstrzelają go jako dezertera – był gotуw na wszystko.
Ta ważka decyzja i następujące wypadki, ktуre tak naznaczyły naszą
młodość, wymagają wyjaśnienia. Jуzio od paru lat rozczytywał się
w Tołstoju i doszedł do przekonania, że jedynie głoszona przez Tołstoja
zasada niesprzeciwiania się złem złu jest zastosowaniem w życiu zasad
ewangelicznych: „Słyszeliście, że rzeczono oko za oko i ząb za ząb. Ale ja
wam powiadam, żebyście się nie sprzeciwiali złemu, ale kto by cię uderzył
w prawy policzek, nastaw mu drugi” (Mt 5, 38–39).
Powodowało to konsekwentną odmowę służby wojskowej, za ktуrą setki
wyznawcуw Tołstoja szły do więzienia i na zesłanie. Nieustające dyskusje
w ciasnym kole rodzeństwa i kilku bliskich umocniły w Jуziu ten pewnik.
Przyśpieszony kurs oficerski Korpusu Paziуw w Piotrogrodzie miał jeszcze
odwlec o kilka miesięcy powołanie do wojska, ponadto wszyscy łudziliśmy
się, że jego słabe zdrowie, częste bronchity, a nawet groźba gruźlicy uchronią
go przed poborem, tym bardziej że wojna zdawała się na ukończeniu. Ale konflikt sumienia ciążył, brat czuł, że z tchуrzostwa jedynie nie śmie
realizować swojej ideologii.
Przyjęty do 1. Pułku Ułanуw Krechowieckich, stacjonującego wуwczas
w Mińsku i jego okolicach, zrozumiał, że żyć nadal podwуjnym torem
niezrealizowanych w czynie przekonań stało się dla niego niemożliwe.
Zespуł oficerski 1. Pułku Krechowieckiego ujął go od razu, trafił po raz
pierwszy do środowiska młodzieży czysto polskiej, ideowej, entuzjastycznie
patriotycznej, spragnionej walki, w tamtych warunkach już niewątpliwie
i wyłącznie walki o Polskę niepodległą. A jednocześnie ideologia
tołstojowska nie tylko wiązała mu się z antymilitaryzmem, ale przeczyła
samemu pojęciu patriotyzmu i narodu. W głowie i sercu tkwiła mu idea
zbratania Ludzkości przez duże L. W portfelu nosił przez szereg miesięcy
wycinek z gazety z mową socjalisty, ministra Rządu Tymczasowego
Ceretelego, ktуry przybył do stolicy wprost z zesłania syberyjskiego
i wzywał żołnierzy wszystkich narodуw, na wszystkich frontach, aby poprzez
zwały trupуw wyciągnęli do siebie ręce, bratając się z przeciwnikiem. Ten
wielki optymizm, ktуry ogarnął szerokie warstwy społeczeństwa imperium
po upadku caratu, optymizm Rządu Tymczasowego z księciem Lwowem na
czele, optymizm masy żołnierskiej oczekującej powrotu do domуw, podziału
ziemi, spełnienia haseł rewolucyjnych – to wszystko miało duży wpływ na
Jуzia i pośrednio na nas. Wierzyliśmy, że nastały nowe czasy
sprawiedliwości i rуwności dzięki tej bezkrwawej, nowej „wiośnie ludуw”.
Polska niepodległa? Oczywiście! Deklaracja Rządu Tymczasowego,
a następnie leninowski dekret z 15 listopada o samostanowieniu narodуw
gwarantowały tę wolność, a wojsko zdawało się Jуziowi raczej pięknym
symbolem tej przyszłej wolności aniżeli narzędziem walki.
Jednym z pierwszych kolegуw, ktуremu Jуzio zwierzył się ze swych
przekonań, był rotmistrz Bronisław Romer, ktуry miał duży autorytet w pułku, bo żył dosłownie myślą o odrodzeniu Polski i tak pozostał w naszej
pamięci jako wzуr polskiego żołnierza, gotowego na każdą dla swojej idei
ofiarę. Prawdopodobnie Romer nie spotkał się dotąd z teoriami, ktуre mu
Jуzio wykładał, ale słuchał uważnie, zaufał dobrej wierze kolegi i starał się
jedynie wytłumaczyć mu, mnożąc przykłady z życia wojskowego, że wojna
o słuszną sprawę prowadzi człowieka do lepszego, sprawiedliwszego świata.
Jуzio pamiętał pewien wieczуr w opustoszałej sali pałacu w Dukorze, przy
jednej świeczce, kiedy to Bronek mуwił mu o bohaterstwie i niezrуwnanej
wytrzymałości francuskiego żołnierza na froncie zachodnim, ktуry to
żołnierz tkwił przez dwa lata w błocie okopуw i ginął tysiącami za każdym
atakiem na bagnety. Takie ofiary, mуwił Romer, nie mogą nie mieć
konsekwencji: „Z tego, zobaczysz, powstanie wielki hymn ducha. Należy
nam iść śladem naszych przodkуw, żołnierzy, powstańcуw, a Polska odrodzi
się z naszej krwi”.

В самом начале 1918 года она проехала перед крыльцом нашего дома.
крестьянская машина и наш брат Юзеф и два его коллеги, Энтони, выбрались из нее.
и Эдварда Мэрилси, в униформе, но без военных знаков.
Что случилось?
Первое столкновение с большевиками и жестокое укрощение вражеской армии…
польскому народу Беларуси дали понять нашему брату, что ни убийства, ни убийства,
ни «успокоить» местное население не будет, не будет. Так и будет.
из армии — может быть, они застрелят его как дезертира — он был готов ко всему.
Это взвешенное решение и следующие инциденты, которые так отметили наши
молодёжь, нужны объяснения. Озеро скрывалось несколько лет.
в Толстом, и он пришел к выводу, что только проповедь Толстого
Принцип не противостояния злу — это применение принципов.
Евангелия: «Ты слышал, что око за око и зуб за зуб». Но я
Я говорю тебе не противостоять злу, но кто бы ударил тебя.
в правую щеку, подставь другую» (Mt 5, 38-39).
Это привело к последовательному отказу от военной службы, за что сотни человек
Последователи Толстого отправились в тюрьму и изгнание. Постоянные обсуждения
в узком кругу братьев и сестер и нескольких близких укрепили эту уверенность в Юзе.
Ускоренный офицерский курс корпуса Пазиева в Петрограде все еще был
отложить призыв в армию на несколько месяцев, и мы все заблуждались.
что его слабое здоровье, частые бронхиты и даже угроза туберкулеза спасут его…
до того, как его призвали в армию, тем более, что война, казалось, закончилась. Но
конфликт совести был беременным, мой брат чувствовал, что он не смеется только над трусостью.
чтобы преследовать свою идеологию.
Принят в 1-й Креховский Уланский полк, дислоцированный в то время.
в Минске и его окрестностях, он понял, что жить на подводной трассе
нереализованных убеждений стало для него невозможным.
Офицерская команда 1-го Креховицкого полка сразу взяла его, ударила его в первый раз.
в первую очередь к среде чисто польской молодежи, идеологической, восторженной.
патриотической, жаждущей борьбы, в этих условиях, несомненно, уже…
и только сражаясь за независимую Польшу. В то же время, идеология
Толстой не только ассоциируется с антимилитаризмом, но и отрицает.
саму концепцию патриотизма и нации. В его голове и сердце была идея
братство человечества большой Л. В своем бумажнике он носил несколько месяцев.
газетный отрывок из речи социалиста, министра Временного правительства.
Церети, приехавший в столицу из сибирской ссылки.
и призвал солдат всех наций, на всех фронтах, убедиться в том.
кучи трупов протянули друг другу руки, вступая в братство с врагом. Данный сайт
великий оптимизм, охвативший широкие слои общества в империи.
после падения царя, оптимизм Временного правительства с князем Львовским в отношении
руководство, оптимизм солдатской массы, ждущей возвращения в свои дома, дивизия.
земли, исполнения революционных лозунгов — все это оказало большое влияние на
Юзия и косвенно на нас. Мы верили, что наступили новые времена
справедливость и соперничество благодаря этой бескровной новой «весне людей».
Независимая Польша? Конечно! Декларация Временного правительства,
а затем Декрет Ленина от 15 ноября о самоопределении наций…
гарантировала эту свободу, и армия показалась Юззи довольно красивой.
символ этой будущей свободы, а не инструмент войны.
Один из первых коллег, которому Хузио признался в том.
верований, был ротормастер Бронислав Ромер, который имел большой авторитет.
в полку, потому что он жил буквально думая о возрождении Польши, и поэтому остался в нашем
памяти, как образец польского солдата, готового к любой идее.
жертва. Вполне вероятно, что Ромер не сталкивался с теориями, которые у него есть…
Хузио читал лекции, но внимательно слушал, доверял доброй воле своего друга и пытался…
только для того, чтобы объяснить ему, умножая примеры из военной жизни, что война…
для справедливого дела ведет человека к лучшему, более справедливому миру.
Хуцио вспомнил один вечер в пустынном зале дворца в Дукоре.
одну свечу, когда Бронек говорил с ним о героизме и непревзойдённом…
выносливость французского солдата на западном фронте, а это —
солдат застрял в грязи окопов на два года и умер тысячами за каждого.
…с нападением на штыки. Такие жертвы, сказал Ромер, не должны были иметь
последствия: «Из этого вы увидите, что великий гимн духа возникнет». Вы должны .
мы идем по стопам наших предков, солдат, повстанцев, и Польша возродится.
«из нашей крови.

Jуzio przeciwstawiał mu nie tylko teksty ewangeliczne, ale plany
polityczne zgody wszechświatowej. Bronek milczał zaskoczony argumentami
czerpanymi nie tylko z Tołstoja, ale i z pacyfisty Romain Rollanda.
Raz jeden, śpiesząc na zebranie dowуdcуw szwadronуw, zostawił Bronek
kartkę z wypisanym na niej jednym pytaniem: „Czy Polska mogłaby powstać
i istnieć bez wojska?”. Na to zapytanie Jуzio nie dał mu żadnej odpowiedzi,
tak mu się zdało naiwne, uboczne.
Tołstoj i Romain Rolland byli Jуzia i naszym duchowym pokarmem. Bez
szerszych podstaw myślowych, bez czucia historii, żyliśmy przekonaniem, że
wiara gуry przenosi po odrzuceniu wszelkich kompromisуw, włącznie
z kompromisem posiadania: „temu, ktуry się z tobą chce prawować o suknię
twoją, puść mu i płaszcz…” (Mt 5, 40).
Kiedy Jуzio zameldował się u porucznika Podhorskiego, dowуdcy
szwadronu, do ktуrego był skierowany, wyznał mu, że wstąpił do wojska z tchуrzostwa, nie mając odwagi realizować swoich przekonań. „Poznasz
życie – odparł mu Podhorski – naszych wspaniałych ułanуw, na pewno
zmienisz przekonania…”
W pułku Jуzio poznał i wkrуtce zaprzyjaźnił się z dwoma braćmi
Marylskimi, ciotecznymi braćmi rotmistrza Żуłkiewskiego, ktуry już
w bitwie pod Krechowcami wsławił się nieporуwnaną odwagą. Marylscy
pochodzili z rodziny o mocnych tradycjach katolickich i narodowych. Jуzio
zaczął z całą pasją „nawracać” ich na swуj pacyfizm. Edek pierwszy uległ
mu, oświadczając, że istotnie „woli być strуżem nocnym niż żołnierzem”.
Antek, bardziej oczytany i świadomy zagadnienia, zmobilizowany od
początku wojny do armii rosyjskiej, ktуry zetknął się już ze śmiercią i poznał
postawę żołnierza rosyjskiego wobec losu wojennego, rуwnież uznał wtedy
pacyfizm tołstojowski za swoje wyznanie. Dla Jуzia zdobycie tych dwуch
adeptуw stało się prawdziwym tryumfem. Byli już trzej gotowi dać
świadectwo prawdzie, cokolwiek by się stało.
W drodze z Mińska do Bobrujska, we wsi Turyn, trzeci szwadron pod
dowуdztwem rotmistrza Romera, osłaniający tabory, został napadnięty przez
oddział Armii Czerwonej oraz chłopуw z okolicznych wsi. Wywiązała się
potyczka, dwaj koledzy pułkowi, Suzin i Nowacki, zginęli. Nastrуj pułku
zmienił się od razu, mściwa nienawiść w stosunku do napastnikуw ogarnęła
ułanуw. We wsi, ktуrą mijali, Jуzio zauważył rosłego chłopa z narzuconym
szynelem wojskowym na plecach (zapewne jednego z masy dezerterуw
zbiegających z frontu) i jego ponure spojrzenie: piękne konie, lance,
amaranty, uzbrojenie – pańskie wojsko, obrońcy pańskiej ziemi chłopom
obiecanej… I oto następuje spotkanie rosłego chłopa z ułanem, ktуry po
krуtkiej wymianie zdań trzasnął chłopa w twarz, dosiadł konia i ruszył dalej.
To zdarzenie stało się dla mego brata jednym z ważniejszych
doświadczeń życiowych, krystalizujących ostatecznie jego decyzję, bo pomimo dwуch przeżytych rewolucji, mimo siedmiu miesięcy szkoły
oficerskiej, nigdy nie widział własnymi oczami człowieka bitego. Jego teoria
pacyfizmu i ewangeliczne nadstawienie policzka to był świat jego myśli,
prawie tajnej, świat jego lektur i rozważań, daleki od rzeczywistości.
Zameldowawszy już w drodze swoją nieodwołalną decyzję porucznikowi
Podhorskiemu – Marylscy uczynili to samo wobec swojego zwierzchnika,
rotmistrza Zakrzewskiego – nie spotkali się ze strony dowуdcуw
z potępieniem ani sprzeciwem. Podhorski spytał jedynie Jуzia, czy chce
wstąpić do klasztoru, co by mu niejako tłumaczyło jego pacyfizm, na
odmowną odpowiedź zamilkł. Rotmistrz Zakrzewski natomiast po dłuższym
milczeniu zauważył: „Więc chcecie stworzyć nowe życie, na nowych
zasadach…”, a po chwili dodał: „Ja w waszym wieku też chciałem się
wyłamać i sam także nowe życie zacząć”.
Spotkanie z dowуdcą pułku, pułkownikiem Mościckim, nastąpiło na ulicy
w Bobrujsku. Pułkownik przyjął ich odpowiednio surowo, nie chciał słyszeć
o żadnej pacyfistycznej ideologii i zapewnił, że dołoży wszystkich starań,
aby zagrodzić im wstęp do Polski niepodległej. „Włożyliście mundury, kiedy
był spokуj, wyrywacie, kiedy się zanosi na wojnę. Mam was za zwyczajnych
tchуrzуw! Zabierajcie się!”
Więc ani rozstrzału, ani aresztu?
Wyłamali się z żelaznego prawa wojennego zgodnie z głębokim
przekonaniem i nakazem sumienia. Byli wolni i za swoje czyny
odpowiedzialni. Pośpiesznie zaczęli odpruwać wojskowe odznaki,
amarantowe lampasy u spodni, i nocą, żydowskim wozem, ruszyli do Mińska
i Przyłuk. Drogę w krytym budą wozie i postуj w żydowskiej karczmie pełnej
zbiegłego z frontu żołnierstwa zapamiętał Jуzio jako noc szczęśliwą, noc
wyzwolenia.

Хуцио выступал против не только текстов Евангелия, но и планов.
политическое согласие вселенной. Бронек молчал, удивляясь аргументам.
взятый не только у Толстого, но и у пацифиста Ромена Ролланда.
Однажды, поспешив на собрание командира эскадрильи, он покинул Бронек.
открытку с одним вопросом: «Может ли Польша быть сделана
и существовать без армии?» Хузио не дал ему ответа на этот вопрос,
он такой наивный, в сторону.
Толстой и Ромен Ролланд были Юзией и нашей духовной пищей. Без .
в более широком смысле, не чувствуя истории, мы жили с убеждением, что…
Вера ребят переходит после отказа от любых компромиссов, включая
с компромиссом по поводу владения: «тому, кто хочет принять с тобой закон о платье.
твой, отпусти его и его пальто…» (МТ 5, 40).
Когда Юзио зарегистрировался у лейтенанта Подгорски, командный офицер
эскадрилья, в которую он был направлен, призналась, что он вступил в армию.
из трусости, не имея смелости следовать своим убеждениям. «Ты узнаешь.
жизнь — Подгорский оттолкнул его — от наших чудесных улан, несомненно.
ты передумаешь…»
В полку на озере Жу он познакомился и подружился с двумя братьями…
Двоюродный брат Марильского, тетя братьев ротомастера Жаледевского, которая уже
в битве при Креховце он прославился своей непревзойденной храбростью. Marylscy
Они происходили из семьи с сильными католическими и национальными традициями. озеро Жу
он начал «обращать» их в свой пацифизм со всей своей страстью. Эдек первым уступил
ему, заявив, что он «предпочитает быть ночным сторожем, чем солдатом».
Антек, более читабельный и осведомленный в этом вопросе, мобилизовался из
о начале войны русской армии, которая уже вступила в контакт со смертью и узнала.
отношение русского солдата к судьбе войны, он также признавал тогда.
Толстой пацифизм за его признание. Чтобы Джозия забрала этих двоих
адепт стал настоящим триумфом. Их было уже трое, готовых дать
свидетельствовать правду, что бы ни случилось.
По дороге из Минска в Бобруйск, в деревне Турин, третья эскадрилья под началом
под командованием Ротермастера Ромера, прикрывающего подвижной состав, был атакован
отряд Красной Армии и крестьяне из окрестных деревень. Это было
перестрелка, двое коллег по полку, Сюзин и Новацки, были убиты. Войска полка
сразу же изменилась, мстительная ненависть нападавшего была подавлена.
…достопримечательности. В деревне, мимо которой они проходили, Хуцио заметил растущего крестьянина с навязанной
с военным рельсом на спине (вероятно, один из массы дезертиров.
убегающий с фронта) и его мрачный взгляд: красивые лошади, копья,
амаранты, оружие — Ваша армия, защитники Вашей земли — Вашим крестьянам.
обещанное… И вот наступает встреча растущего крестьянина с улан, который после
в коротком обмене мнениями он хлопнул крестьянина по лицу, сел на лошадь и поехал дальше.
Это событие стало одним из самых важных для моего брата.
жизненный опыт, который в конце концов выкристаллизовал его решение, потому что
несмотря на две революции, которые произошли, несмотря на семь месяцев учебы в школе.
Офицер, он никогда не видел избитого человека собственными глазами. его теория
Пацифизм и евангельская осанка были миром его мыслей,
почти секретный, мир его чтений и размышлений, далекий от реальности.
Уже сообщив лейтенанту о своем бесповоротном решении в пути.
Подгорский — Марильи сделали то же самое со своим начальником,
Роттердамский мэр Закшевского — они не встречались со стороны командиров.
с осуждением или оппозицией. Подгорский спросил только Юзию, не хочет ли он
вступить в монастырь, что каким-то образом объяснило бы его пацифизм, чтобы
отказ от ответа был молчаливым. Ротмистр Закшевский, с другой стороны, после более долгого
он молча заметил: «Так ты хочешь создать новую жизнь, новую жизнь.
«правила…» и через некоторое время он добавил: «В твоем возрасте я хотел быть
чтобы вырваться и начать новую жизнь самому».
На улице состоялась встреча с командиром полка, полковником Мосцицким.
в Бобруйске. Полковник принял их с достаточной жестокостью, он не хотел слышать.
любой пацифистской идеологии и заверил его, что сделает все, что в его силах,
угрожать их вступлением в независимую Польшу. «Ты надеваешь форму, когда
…был спокоен, ты расстаешься, когда война вот-вот начнется. Я думаю, ты просто обычный.
трусы! Убирайся отсюда!»
Значит, ни стрельбы, ни ареста?
Они вырвались из Железного Закона Войны в соответствии с глубокой
убеждение и владение совестью. Они были свободны и за свои действия
ответственный. Они вытолкнули военные значки,
лампы цвета амаранта в брюках, а ночью, в еврейской машине, они отправились в Минск.
и Арчер. Дорога в сарае и столб в еврейской таверне, полной
сбежавший с фронта армии, вспомнил Хуцио, как счастливую ночь, ночь.
Освобождение.

Wyjaśnili nam motywy swego postępku i zamiar zapoczątkowania nowego życia wedle przykazań dekalogu, mimo wszystkich możliwych
przeszkуd i sprzeciwуw. Jуzio nie robił żadnych planуw na przyszłość,
wierzył, że Bуg wskaże mu jego miejsce na świecie – to mu wystarczało.
W tym podniosłym, egzaltowanym nastroju spędziliśmy z nimi kilka dni
nowego, 1918 roku, przyjąwszy bez zastrzeżeń ich decyzję i… podzielając ich
przekonania. Tołstojowska ideologia „niesprzeciwiania się złu” wyszła od
Jуzia, ale Edek, młodszy Marylski, pierwszy i samorzutnie ją przyjął, a Antek
rozszerzył dążeniem do pełnej, Chrystusowej ofiary. Wykładał nam to swoje
przekonanie w natchnieniu i urzekał nie tylko żarliwym słowem, ale też
osobistym urokiem.
Wszyscy trzej pojechali do Wołczkiewicz, do naszego opiekuna
i proboszcza, księdza Zelby; wysłuchał ich, nie dyskutował, pobłogosławił
wzruszony ich dobrą wolą: „Prуbujcie – powiedział – z Bożą pomocą!”.
Najcięższa była przeprawa z naszym Ojcem. Nie mуgł i nie chciał przyjąć
argumentacji Jуzia. Głęboko przygnębiony powtarzał: „Moje biedne dziecko
– jesteś dezerterem!”.
Wybrany na prezesa Komitetu Pomocy Wojsku Polskiemu, zrzekł się
tego zaszczytnego stanowiska – był ojcem dezertera…
Karla, dążąca zawsze najprostszą drogą do celu, ktуrej naturalną
skłonnością było „wszystko albo nic”, poddała się całkowicie wpływom
Antka.
Widzę ją opartą o kominek w salonie, zasłuchaną w jego wywody, już
nieobecną i, jak jej się zdawało, wyzwoloną.
Prowadziliśmy długie rozmowy, ważąc decyzje na najbliższą przyszłość,
pisaliśmy listy.
Rozczytani w Staffie, przyjęliśmy pierwsze strofy jednego z jego
wierszy[250] za nasze hasło, nasze wyznanie wiary: Jest miasto tajne, skryte w mgle,
w wieńcu ogrodуw wiecznej, złotej wiosny…
idę ku niemu przez mroki i dżdże,
a krok mуj lekki i śpiew mуj radosny.
Antek pisał do swego dowуdcy i kuzyna rotmistrza Żуłkiewskiego
o zapoczątkowanym ruchu: „oficerowie zrzucają mundury, księża sutanny”.
Ten komunikat wzbudził we mnie i Jуziu wątpliwości, ale sprzeciwić się
Antkowi nie śmieliśmy, wiedział zapewne lepiej niż my.
W pуźniejszych latach, zapoznając się z mistycznym okresem życia
Mickiewicza, zauważyłam, ile było podobieństwa w tym zawiązku naszego
znikomego „ruchu” i początkach towiańszczyzny.
Mickiewicz pisał wtedy do Domeyki, profesora w Chile, aby wracał
śpiesznie, bo w emigracji dzieją się wielkie rzeczy i „głucha wieść zaczyna
iść na Paryż… mistrz wznosi trzecie piętro Kościoła, niższych nie burząc”.
I my sądziliśmy, z całą naiwnością, podobnie!
Nasza wiara zrealizowana w życiu miała świat odmienić…
W przeddzień ofensywy niemieckiej nasi tołstojowcy wyjechali do
Piotrogrodu, zewsząd zagrożonego i zagłodzonego, w ktуrym mieli
przyjaciуł. My obie, Karla i ja, miałyśmy dołączyć, skoro tylko chłopcy
znajdą tam jakiś punkt oparcia. Karlę ledwie dało się zatrzymać, chciała od
razu jechać z nimi, nie rozstawać się, nie odkładać.
18 lutego 1918 roku Mińsk został zajęty bez boju, a Niemcy witani przez
polską i katolicką ludność miasta jak zbawcy po kilkumiesięcznym terrorze
bolszewickim. 3 marca podpisano traktat pokojowy w Brześciu. Warunki
Niemcуw były nieubłagane.
W Przyłukach zmiana władz zaborczych odbyła się bez wstrząsu,
komisarz w czarnej kurtce zniknął niepostrzeżenie. Gościnne pokoje zajęli oficerowie niemieccy, młodzi i dobrze wychowani. Obezwładniony chaosem
rewolucji front wschodni był dla nich rodzajem urlopu po wciąż płonącym
froncie zachodnim.

Они объяснили нам мотивы своих действий и намерение инициировать
новую жизнь в соответствии с заповедями Декалога, несмотря на всё возможное.
препятствия и возражения. Хузио не строил никаких планов на будущее,
он верил, что Баг покажет ему свое место в мире — этого ему было достаточно.
В этом возвышенном, возвышенном настроении мы провели с ними несколько дней…
…в 1918 году, приняв их решение безоговорочно и… их совместное использование
верования. Идеология Толстого — «не противостоять злу» — исходила из того.
Юзия, но Эдек, младшая Марыльская, первой приняла ее, и Антек
расширился в погоне за полной, подобной Христу жертвой. Он научил нас своему
убежденность во вдохновении и очарование не только горячим словом, но и
с личным обаянием.
Все трое отправились во Волчевич, к нашему опекуну.
и приходской священник, отец Зельва; он слушал их, не обсуждал, благословлял их.
тронутые своей доброй волей: «Попробуй», — сказал он, — с Божьей помощью!
Самым трудным было скрещивание с нашим Отцом. У него не было сил и он не хотел принимать
аргументации Юзии. Глубокая депрессия, которую он повторял: «Мое бедное дитя
— ты дезертир!»
Избранный председателем Комитета содействия армии Польши, он ушел в отставку.
на этой почетной должности — он был отцом дезертира…
Карл, который всегда преследует самый простой путь к цели, который естественен.
тенденция была «все или ничего», она была полностью под влиянием
Антка.
Я вижу, как она прислоняется к камину в гостиной, прислушиваясь к его аргументам, уже…
отсутствовала и, как она думала, освободилась.
У нас были долгие дискуссии, взвешивая решения на ближайшее будущее,
мы писали письма.
Читайте в Стаффе, мы взяли первую строфу одного из его
Стихи[250] для нашего лозунга, нашего исповедания веры:
Есть тайный город, спрятанный в тумане,
в венке вечного золотого источника…
…я иду к нему сквозь тьму и дожди,
и мой шаг легкий, и мое пение радостное.
Антек написал своему командиру и двоюродному брату Ротари Мастеру Żуłkiewski.
о начавшемся движении: «Офицеры сбрасывают свою форму, священники из рясы».
Это послание вызвало сомнения во мне и Жузиу, но возразить
Мы не смеялись над Антеком, он, наверное, знал лучше нас.
В последующие годы, познакомившись с мистическим периодом жизни…
Мицкевич, я заметил, как много сходства в этом союзе.
ничтожное «движение» и начало Тайбэя.
Мицкевич потом написал Домейке, профессору в Чили, чтобы он вернулся…
Поторопись, потому что в изгнании происходят великие вещи и «начинаются оглушительные новости.
поехать в Париж… …хозяин поднимает третий этаж церкви, нижние без сноса.»
И мы думали, со всей наивностью, мы тоже!
Наша вера в жизнь должна была изменить мир…
Накануне немецкого наступления, наши Толстые отправились в
Питер, из всех угрожаемых и голодающих, в которых они были
друг. Мы оба, Карла и я, должны были присоединиться, когда мальчики
они найдут там какую-нибудь поддержку. Карлик едва мог остановиться, она хотела уехать подальше от
иди с ними прямо сейчас, не расставайся, не вешай трубку.
18 февраля 1918 года Минск был оккупирован без боя, и немцев приветствовали
Польское и католическое население города как спасители после нескольких месяцев террора.
Большевик. 3 марта в Бресте был подписан мирный договор. Положения и условия
Немцы были неумолимы.
В Пшилуках смена власти по разделу произошла без шока,
комиссар в черной куртке исчез незамеченным. Комнаты для гостей были заняты
Немецкие офицеры, молодые и образованные. Преодолеваемый хаосом
Революции, Восточный фронт был своего рода отпуском для них после того, как они все еще горели.
на западном фронте.

Śniegi już topniały, słońce grzało, rynny dzwoniły i, jak w każde
przedwiośnie, nadzieja wstępowała w serce, nadzieja na koniec wojny,
koniec zabijania, nadzieja wyzwolenia Polski i spełnienia naszych
reformatorskich marzeń.
Karla, mimo coraz niebezpieczniejszych warunkуw dotarcia do
Piotrogrodu odciętego linią frontu, postanowiła jechać.
W latach wojennych 1916 czy 1917 zwieziono z Azji Środkowej
pуłdzikich Mongołуw do robуt leśnych. Zwano ich Sarty, Sartowie. Czy
praca ich była wynagradzana? Jak mieszkali? Czym żyli? Nie wiem!
Widzieliśmy ich z daleka, pуłnagich, przy wyrębie lasu, jedli podobno żaby
i jaszczurki, chyba z głodu, mieszkali w szałasach… Niemcy zarządzili
natychmiastową ewakuację tego niepewnego elementu. Zapędzani na stacje
kolejowe i ładowani do bydlęcych wagonуw, byli odstawiani do Dniepru
i przerzucani przez rzekę.
Do takiego to eszelonu nabitego Azjatami i aktywnymi komunistami, do
jedynego pasażerskiego wagonu wsiadła nasza siostra, na wszystko
zdecydowana. W krуtkim futerku z czarnych źrebakуw i szykownym,
filcowym kapelusiku. Chronić ją miała opaska Czerwonego Krzyża i jakieś
ostemplowane zaświadczenie niemieckie. Była pełnoletnia, miała prawo
rozporządzania sobą. Zatrzymywać jej nikt nie prуbował. Prośb Ojca,
sprzeciwu całej rodziny nie brała nawet pod uwagę. Ludzki konduktor
umieścił ją w swoim służbowym przedziale i pomуgł w Orszy przesiąść się
do wagonu rosyjskiego, zatłoczonego żołnierstwem.
Poczta nie kursowała pomiędzy dwoma zaborami, ale w warunkach
powszechnego rozkładu każdy radził sobie jak mуgł, wędrując z końca w koniec rozbitego imperium, z bronią w ręku, lub w pogoni zysku,
handlując, czym kto mуgł. Mnуstwo ludzi przekraczało tę czasową linię
demarkacyjną, szmuglując towary, przerzucając korespondencję. Chłopcy
dojechali, wynajęli mieszkanie. Karla ich odnalazła.

Снег уже таял, солнце грелось, водостоки звенили и, как и в любом другом случае.
весна, надежда вошла в сердце, надежда в конце войны,
конец убийствам, надежду на освобождение Польши и выполнение нашего
реформировать мечты.
Карла, несмотря на все более опасные условия для достижения
Питергрод отрезал линию фронта, она решила уйти.
Во время войны 1916 или 1917 годов из Средней Азии были вывезены следующие предметы
монголы за лесные работы. Их звали Сарти, Сарт. Правда?
их работа была оплачена? Как они жили? С чем они жили? Я не знаю!
Мы видели их издалека, купающихся, у поляны леса, они якобы ели лягушек.
…и ящерицы, я думаю, голодающие, жили в хижине… Немцы приказали
немедленная эвакуация этого опасного элемента. Поезжали на вокзалы
железные дороги и погруженные в вагоны для скота, их отвезли на Днепр.
и переброшен через реку.
К такому Сейшелону, наполненному азиатами и активными коммунистами…
единственная легковая машина, на которую сестра посадила нашу сестру, все.
непоколебимый. Коротким мехом от черных жеребят и шиком,
в войлочной шляпе. Она должна была быть защищена нарукавной повязкой Красного Креста и несколькими
Штампованный немецкий сертификат. Она была в возрасте, она имела право
избавляясь от себя. Никто не пытался остановить ее. Просьба отца,
оппозиция всей семьи даже не приняла во внимание. Человеческий проводник
он посадил ее в свое официальное купе и помог ей в саду переодеться.
к русской машине, переполненной солдатами.
Почтовое отделение работало не между двумя перегородками, а при соблюдении следующих условий
общего распада, все делали, как ему заблагорассудится, блуждали от конца.
в конце разбитой империи, с оружием в руках, или в погоне за прибылью,
торгуя тем, что кто-то делал. Многие люди пересекли эту временную линию
демаркация, контрабанда товаров, подбрасывание корреспонденции. Мальчики
они приехали, сняли квартиру. Карла нашла их.