Европа в семье. Время перемен. Мария Чапская.
W początkach 1917 roku ruchy rewolucyjne, bunty, strajki, manifestacje
ogarniały stopniowo cały kraj.
Wszystkie sfery, nawet konserwatywne, spodziewały się zmian
i demokratycznego przewrotu.
Nam zdawała się ta wiosenna rewolucja pełna nadziei, całe, jak
sądziliśmy, imperium rozpadnie się na niepodległe kraje, a Polska,
w pierwszym rzędzie, powstanie w swoich historycznych granicach.
15 marca Mikołaj II abdykował, nie na rzecz chorego syna, bo wiedział,
że jest skazany, ale na rzecz brata Michała. Kiedy mu przedłożono manifest
do podpisania, przeżegnał się: „Taka jest wola Boża – oświadczył –
abdykuję”. Książę Lwow miał pozostać premierem Rządu Tymczasowego,
Kiereński – ministrem spraw wewnętrznych, Mikołaj Mikołajewicz – objąć
ponownie naczelne dowуdztwo wojskowe.
Mikołaj II nie był człowiekiem walki, narzucona abdykacja zwalniała
jego, władcę słabego, od ciążącej mu odpowiedzialności. Dla cesarzowej
jednak z chwilą wyrzeczenia się przez cara wszechwładzy wszystko było
skończone. Spaliła papiery o znaczeniu politycznym i zamilkła. Zawiodła się
na narodzie rosyjskim, zawiodła się na mężu.
Internowani pod strażą w pałacu carskosielskim, z częścią przydzielonego
im parku, czekali swego losu.
Krуl angielski Jerzy V, najbliższy kuzyn Mikołaja, ofiarowywał mu azyl, radził ucieczkę.
Czy car nie chciał narazić się na upokorzenie, ktуrego doznał Ludwik
XVI schwytany w drodze? Czy honor poniżonego władcy nie pozwalał mu
kraju opuszczać? Nie skorzystał z propozycji. Odgarniał łopatą śnieg ze
ścieżek przydzielonej mu części parku, wieczorami czytał żonie powieści
angielskie z epoki wiktoriańskiej.
Zabobonny w swojej religijności, sądził, że się urodził pod złą gwiazdą,
skazany na stałe niepowodzenia; carowa nazywała go „mуj biedny,
zrezygnowany Hiob”. Stąd płynął jego niezwykły spokуj i pozorna na
wszystko obojętność, była w tym rуwnież cesarska pogarda – obrona przed
losem.
Minęła wiosna, nastało lato. W sierpniu Kiereński, wуwczas premier
Rządu Tymczasowego, obawiając się niekontrolowanych ruchawek
mogących grozić życiu więźniуw carskosielskich, wyprawił całą rodzinę
z kilku wiernymi domownikami na Syberię, internując ich pod ścisłą strażą
w Tobolsku.
В начале 1917 года революционные движения, бунты, забастовки, демонстрации…
постепенно захлестнула всю страну.
Все сферы, даже консервативные, ожидают перемен.
и демократической подрывной деятельности.
Нам показалось, что эта весенняя революция полна надежд.
мы думали, что империя распадется на независимые страны и Польшу,
в первую очередь, он поднимется в своих исторических границах.
15 марта Николай II отрекся от престола, а не от больного сына, потому что знал,
что он осужден, но от имени своего брата Майкла. Когда манифест был представлен ему
чтобы подписать, он попрощался: «Такова воля Божья», — заявил он.
Я отрекаюсь от престола. Львовский князь должен был остаться премьер-министром Временного правительства,
Керенски — Министр внутренних дел, Миколай Миколаевич — стать
снова высшее военное командование.
Николай II не был боевым человеком, навязанное отречение замедлилось.
его, правителя слабых, от его ответственности. Для Императрицы
но когда царь отказался от своего всемогущества.
Готово. Она сожгла документы политического значения и хранила молчание. Она была разочарована
в русской нации, она была разочарована в своем муже.
Стажировался под охраной в царском дворце, с частью назначенных
в их парк, ожидая своей судьбы.
Английский король Ежи V, ближайший кузен Санты, предложил ему убежище,
он посоветовал тебе сбежать.
Разве царь не хотел подвергнуть себя унижению, от которого страдал Людвиг…
XVI захвачен по дороге? Разве честь униженного правителя не позволяла ему
покинуть страну? Он не принял предложение. Он вытолкнул снег из
дорожки назначенной ему части парка, по вечерам он читал своей жене романы.
Английский из викторианской эпохи.
Суеверный в своей религиозности, он думал, что родился под плохой звездой,
приговоренный к постоянной неудаче; царь назвал его «бедным моим».
ушел в отставку.» Отсюда он протекал своим необычным спокойствием и видимостью на
всякое равнодушие, было и имперское презрение — защита от
по воле судьбы.
Весна прошла, наступило лето. В августе Керенский, Премьер-министр.
Временного правительства, опасаясь неконтролируемых перемещений
который мог поставить под угрозу жизнь царских пленников, он разослал всю семью.
с несколькими лояльными сибирскими бомжами, вмешивающимися под пристальным наблюдением.
в Тобольске.